donderdag 30 september 2010

conversaties

In het kader vanhet bericht hier onder: een ander gesprek die ik vorige week had met mijn drie kleine zonen, die al meer weten dan ik soms denk:
We zijn net terug van klimweekend, en ze zitten alledrie tesamen in bad. Ik ben ze aan het wassen, en we zijn een beetje aan het praten over het voorbije weekend.
Stan: mama we hebben tijdens het klimmen in het bos ergens condooms zien liggen.
Ante: wat is dat condooms?
ik: stan, moet je dat echt nu vertellen?
Stan kijkt begrijpend, en snapt wat ik bedoel, maar het is te laat, het is er al uit...
Ante: maar mama, wat is dat condooms?
Ik ben nog een goed antwoord aan het bedenken als stan zegt dat hij het wel weet wat dat is...
ik: awel stan, leg het dan maar uit aan je broertjes wat het is (en dan weet ik terwijl ook wat jij weet ;) )
stan: dat is een soort zakje dat je over je piemel moet doen om geen kindjes te krijgen
ik: dat is goed uitgelegd stan!
Ante is zoals steeds blij met de uitleg en stelt (voorlopig) verder geen vragen. En Kobe zit er bij, en stelt geen vragen maar onthoudt alles wel goed.
Voorlopig nog geen vervolggesprek gehad....
V.

echt waar????

Een conversatie vorige week aan tafel, op een moment dat je het niet verwacht dus:
Ante: ik weet wie de paashaas is, dat zijn jullie die die eitjes verstoppen...
Ik: aja, hoe kom je daar nu bij?
Ante: Hoe kan de paashaas anders weten dat wij op paaskamp waren en dan hij later moest komen bij ons? Dus jullie doen dat.
Ik: Oh, maar de paashaas ziet veel hoor, je zou er van verschietern. Hoe kan hij anders weten of je braaf bent of niet?
Ante (begint toch een klein beetje te twijfelen, maar kijkt me dan aan met schapenoogjes: Echt waar????
Ik:( kon op dat moment niet liegen, hij vroeg het me zo oprecht, en 7 jaar is nu ook weer niet zo jong om het 'grote geheim' te ontdekken:) Neen ante, je hebt gelijk, het zijn mama en papa die dat doen voor jullie.
En daarna at hij gewoon verder... Onderwerp afgesloten, geen verdere vragen, geen verdriet, geen ontgoocheling, ook geen link doorgetrokken naar de sint. Kwestie opgehelderd en afgehandeld....
En stan: die zat er bij en bleef zwijgen, voelde zich heel groot omdat hij het verhaal nog verder kent.
V.

woensdag 15 september 2010

De vraag

Ik zat er eigenlijk al meer dan een jaar op te wachten, maar de vraag kwam maar niet. Niet dat ze persé moest komen, maar ik had ze toch wel enigsinds verwacht. Maar neen, niets, zelfs geen opmerking er over die in de richting uit ging.
En dan opeens, op een moment dat je al lang denkt dat die er niet meer zal komen, is ze er opeens, zo zonder echte aanleiding. We zaten in de badkamer en waren gezellig de dag aan het overlopen en bespreken en opeens was de vraag daar. Bizar dat ik er nooit een antwoord op gerepeteerd had, want ik verwachtte de vraag toch. Maar neen, dat is teveel op voorhand denken, en teveel verspilling van mijn energie.
Daar zaten we dus in de badkamer, ik op mijn knieën naast het bad, stan in de douche en ante en kobe in het bad. En opeens vroeg ante: maar waarom zitten wij eigenlijk niet in dezelfde klas? Daar stond ik dan. Compleet uit mijn lood geslagen, probeerde ik dan maar een antwoord te stamelen: euh, awel dat hebben mama en papa zo beslist. Maar waarom ,vroeg ante, dan kan ik, als ik zoals in het begin van het schooljaar mag kiezen naast wie ik wil zitten, kiezen om naast kobe te zitten... euh, tja een heel goede uitleg had ik niet direct. En, zo voegden ze er alletwee nog aan toe, wij zijn toch flink met zijn 2? Jaja, ik zeg dat wel vaak, maar daarom is dit in de klas nog niet zo. Met argumenten afkomen zoals zichzelf tenvolle ontwikkelen, eigen vriendjes krijgen (wij willen geen andere vriendjes, we willen dezelfde!), kwam ik niet ver.
Ze waren gelukkig redelijk toegeeflijk, want ze zijn er niet blijvern op doorgaan, maar ik probeer nu al goede, op kindermaat verstaanbare antwoorden voor te bereiden, want de vraag komt zeker nog eens terug.
Iemand suggesties?
V.

zondag 12 september 2010

begin

Het nieuwe schooljaar is ondertussen anderhalve week ver, dus het ritme is weer terug. Voorlopig is iedereen goed gestart, zonder al te veel drama's (iets anders dan verwacht dus). Alleen mijn lesrooster zou nog iets beter kunnen (lees dit heel sarcastisch) aangezien ik 2 dagen naar school moet om 1 uur les te geven...
Verder is het hier alweer druk druk druk geweest. Heel wat vergaderingen 's avonds (klassenraad, info-avond bij de kids, ouderraad, ...) en ook het sporten en scouts die terug herbegonnen zijn. Het is nog even zoeken naar het goede ritme, maar we komen er wel. Tussen dat alles door is het me eindelijk gelukt om op een wachtlijst te staan voor de nieuwe i-phone (wat een miserie was dat zeg!), en zijn we officieel eigenaar geworden van een huis in Oostende (maar daar kunnen we maar in eind oktober). Wachten is dus de boodschap, en zoals kris gisteren opmerkte, is dan niet mijn sterkste kant.
En ondertussen zijn er 2 monsters 7 geworden, dus enkele foto's van hun verjaardag.